تجمعات فلسطینیان ساکن برلین به مناسبت روز نکبت و بزرگداشت شیرین ابوعاقله، گزارشگر مشهور شبکه خبری الجزیره، از سوی دولت برلین ممنوع شد. هر چند متقاضیان برگزاری این تجمعات، چندین بار به ممنوعیت آن، اعتراض کردند، اما این امر تغییری بر تصمیم دولت برلین نگذاشت. در این شرایط، رالف مایکلز، مدیر موسسه ماکس پلانک برای حقوق خصوصی تطبیقی و بین الملل، از تصمیم دولت برلین انتقاد کرده است. او که به عنوان استاد حقوق در دانشگاه هامبورگ فعالیت دارد، معتقد است؛ ممنوعیت تجمعات فلسطینیان در برلین، حق آزادی تجمع در آلمان را نقض می‌کند. به گفته او، این محدودیت‌ها تنها به دلیل اعتراض شرکت‌کنندگان به اسرائیل انجام می‌شود، اما مایکلز بر این باور است که حمایت از اسرائیل به نفع هیچ‌کس نیست. در ادامه ترجمه بخش‌هایی از یادداشت او را می‌خوانید که در وبلاگ قانون اساسی آلمان، منتشر شده است؛
چندی پیش، شیرین ابوعاقله، خبرنگار معروف خبرگزاری الجزیره، حین پوشش اخبار یورش نظامیان رژیم اسرائیل در کرانه باختری رود اردن، از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفت. شاهدان عینی، ارتش اسرائیل را به تیراندازی عمدی به این روزنامه‌نگار فلسطینی متهم کردند. نیروهای پلیس رژیم صهیونیستی حتی حاضران در تشییع جنازه شیرین ابوعاقله به سوی قبرستان جبل صهیون را نیز مورد حمله قرار دادند و ده‌ها فلسطینی را زخمی کردند. ویدئوهای منتشرشده در شبکه‌های اجتماعی، نشان می‌دهد که افسران پلیس اسرائیل به مراسم خاکسپاری یورش برده و حمل‌کنندگان تابوت را هم مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند. این اتفاق تلخ، تنها چند روز مانده به سالگرد روز نکبت اتفاق افتاد. روز نکبت، نامی است که فلسطینیان و حامیان آنان برای اشاره به سالگرد بیرون راندن صدها هزار فلسطینی از کشور خود و تشکیل دولت اسرائیل استفاده می‌کنند.
هر ساله، مراسم روز نکبت در سراسر جهان برگزار می‌شود، اما امسال، کشته‌شدن خبرنگار فلسطینی شبکه الجزیره توسط نیروهای اسرائیلی باعث شد تا تجمعات گسترده‌تری در کشورهای مختلف صورت گیرد. در این شرایط، پلیس برلین، برگزاری هرگونه تجمع در ارتباط با روز نکبت و بزرگذاشت خبرنگار فلسطینی را ممنوع کرد و حتی این محدودیت‌ها مورد تایید دیوان عالی اداری برلین نیز قرار گرفت. پلیس مرکزی برلین در این باره اعلام کرد؛ «شرایط متشنج کنونی در خاورمیانه، موجب شده تا فلسطینیان ساکن آلمان نیز خشمگین باشند. در این شرایط، برگزاری بزرگداشت "روز نکبت" موجب تحریک بیشتر احساسات فلسطینیان در آلمان خواهد شد. تجربه نشان می‌دهد که در چنین شرایطی، تجمع‌کنندگان دست به خشونت خواهند زد و حتی ممکن است که به برخی از گروه‌ها، حملات فیزیکی صورت گیرد. همچنین تجمع‌کنندگان ممکن است با پرتاب بطری و سنگ و ایجاد آتش‌سوزی، اعتراض خود را نشان دهند. در همه این موارد، نیروهای پلیس مجبور می‌شوند با برگزارکنندگان مراسم برخورد کنند. از این‌رو، برگزاری چنین مراسمی به نفع هیچ‌کس نیست.»
این ادعاها در حالی مطرح شده که من به عنوان یک وکیل نمی‌توانم آن‌ها را بپذیرم. زیرا قانون اساسی آلمان به همه شهروندان این کشور حق آزادی تجمع داده است و بر همین اساس، پلیس آلمان باید خواسته‌های معترضان و منتقدان را محترم شمارد. البته حمله به نیروهای پلیس، در هر زمان که اتفاق بیفتد باید محکوم شود، اما به نظر می‌رسد که مجازات تنها برای فلسطینیان و همراهان آن‌ها صورت می‌گیرد. به طور مثال، تظاهرات مربوط به روز جهانی کارگر در بسیاری از سال‌ها، در برلین با خشونت همراه بوده، اما تاکنون هیچ محدودیت و یا ممنوعیتی برای آن در نظر گرفته نشده است. براساس حکم دادگاه قانون اساسی فدرال؛ یک تجمع تنها در صورتی که منافع عمومی را به خطر بیاندازد، منحل می‌شود. در حقیقت، در صورتی که پلیس به این نتیجه برسد که نمی‌تواند در یک تجمع از ایجاد اختلالات به هیچ طریقی جلوگیری کند، آن را ممنوع اعلام می‌کند. اما عجیب است که وقتی پای فلسطینیان به میان می‌آید، پلیس و قضات دادگاه‌ها، به عنوان اولین راه حل به ممنوعیت تجمعات رای می‌دهند و هیچ تصمیم ملایم‌تری به ذهن‌شان خطور نمی‌کند. البته پلیس برلین در این سال‌ها، چندین بار تأکید کرده که سازمان‌دهندگان فلسطینی، نمی‌توانند تظاهرکنندگان را کنترل کنند. اما حتی اگر این ادعا درست باشد، این سوال مطرح می‌شود که نقش نیروهای پلیس در برگزاری تجمعات چیست؟ و حتی، این شبهه ایجاد می‌شود که پلیس آلمان نسبت به مهاجران فلسطینی و گروه‌های طرفدار آن‌ها پیش‌داوری دارد. بسیاری معتقدند که اکثر جوامع اسلامی و سازمان‌های عربی در آلمان، تحت سوء ظن عمومی هستند. اما چرا این شک و گمان درباره سازمان‌ها و تجمعات یهودی وجود ندارد؟ به نظر می‌رسد که تمام این محدودیت‌ها برای فلسطینیان، به دلیل انتقادات آن‌ها از اسرائیل صورت می‌گیرد. به طور مثال، در تظاهرات سال‌های گذشته، شرکت‌کنندگان علیه دولت اسرائیل شعار می‌دادند و حق حاکمیت آن را رد می‌کردند اما بسیاری از سیاستمداران آلمان، شعارهای آن‌ها را به یهودی‌ستیزی ارتباط می‌دادند. این در حالی است که اعتراض به حاکمیت اسرائیل هیچ ارتباطی با یهودی‌ستیزی ندارد و تا زمانی که نظم عمومی از بین نرود، هیچ مشکلی به وجود نمی‌آید. بدین ترتیب، اعتراض به هیچ حکومتی در آلمان، ممنوع نیست و حتی فراخوان‌ها برای تحریم اسرائیل نیز مشمول آزادی بیان می‌شود. در این راستا، حتی بیانیه بوندستاگ در سال ۲۰۱۹، مبنی بر یهودستیز بودن جنبش BDS نیز عجیب بود. البته در همان زمان، محتوای این بیانیه توسط گروهی از نمایندگان بوندستاگ مغایر با قانون اساسی اعلام شد، اما حامیان بیانیه هنوز هم از آن دفاع می‌کنند. چنین بیانیه‌هایی موجب می‌شود که فشار بیشتری بر جامعه فلسطینیان و همراهان آن‌ها در آلمان به وجود آید و بسیاری از تجمعات آن‌ها به بهانه یهودی‌ستیزی ممنوع شود. از سوی دیگر، این اقدامات، حق اساسی آزادی تجمع در آلمان را نیز نقض می‌کند. از نظر قانون‌گذاران آلمانی، آزادی تظاهرات، از حقوق مهم شهروندان است، زیرا آن‌ها می‌توانند احساسات و ناراحتی خود را از این طریق بیان کنند. اما به نظر می‌رسد، فلسطینیان از این حق در آلمان محروم هستند. آن‌ها فقط زمانی اجازه تجمع دارند که هیچ شعاری علیه اسرائیل ندهند. اما چنین اقداماتی به آرامش نیروهای فلسطینی کمک نمی‌کند. گروه‌های اقلیت باید از حقوق عمومی برخوردار باشند. آزادی تظاهرات امتیازی نیست که حاکمیت بتواند آن‌طور که صلاح می‌داند، آن را توزیع کند. احترام به حقوق شهروندان به ویژه برای گروه‌های اقلیت و رانده‌شده از کشور خود، مهم است. جامعه و حاکمیت آلمان به جای محدود کردن فلسطینیان، باید حقوق آن‌ها را محترم شمارد. محروم کردن دائمی آن‌ها از آزادی‌های اولیه، هیچ حاصلی نخواهد داشت. حتی این امر به معنای حمایت بیشتر از یهودیان در آلمان نیست. سیاستمداران آلمانی باید متوجه باشند که حفاظت و حمایت کورکورانه از اسرائیل هیچ فایده‌ای برای هیچ‌کس ندارد. این مسئله را نباید فراموش کرد که آزادی بیان و تجمع در یک دولت دموکراتیک و لیبرال نقش اساسی دارد. بنابراین با محدودیت‌های سیستماتیک باید با شک و تردید نگریست.
منابع: موسسه تبادلات آکادمیک آلمان، گوته، بنیاد فردریش نویمان
لینک گزارش:
https://verfassungsblog.de/versammlungsfreiheit-gilt-auch-fur-palastinenser/
نظر شما